مقایسه تأثیر سخنرانی بازخوردی و سخنرانی سنتی بر یادگیری و رضایتمندی دانشجویان در درس مراقبت های ویژه پرستاری

مقدمه: با وجود این که روش سخنرانی سنتی روشی مناسب جهت انتقال دانش و اطلاعات می باشد، اما جهت موضوعات دشوار و انتزاعی، یادگیری طولانی مدت و سطوح بالای یادگیری مانند تحلیل و ترکیب مناسب نمی باشد. مطالعه حاضر با هدف مقایسه تأثیر سخنرانی بازخوردی بر میزان یادگیری و رضایتمندی دانشجویان در درس مراقبت های ویژه پرستاری نسبت به سخنرانی سنتی صورت گرفت. روش: مطالعه نیمه تجربی حاضر از نوع مطالعات پژوهش در آموزش می باشد که در دانشکده پرستاری و مامایی وابسته به دانشگاه علوم پزشکی یاسوج در نیم سال اول تحصیلی 1390 انجام شده است. 26 جلسه درس مراقبت های ویژه پرستاری به صورت تصادفی بین روش سخنرانی بازخوردی و سخنرانی سنتی تخصیص یافت. نمونه های مورد مطالعه 33 دانشجوی پرستاری ترم تحصیلی 6 بودند. یادگیری دانشجویان از طریق برگزاری پیش آزمون، پس آزمون، امتحانات میان ترم و پایان ترم ارزیابی شد. از یک فرم نظرسنجی پایا و روا جهت سنجش دیدگاه دانشجویان و میزان رضایتمندی آنان از روش های تدریس استفاده شد. داده ها با استفاده از نرم افزار آماری spss تحت ویندوز نسخه 17 و آزمون های آماری تی تست و من ویتنی با در نظر گرفتن آلفای 05/0 تجزیه و تحلیل گردید. یافته ها: یافته های مطالعه نشان دهنده تفاوت آماری معناداری برحسب میانگین نمرات میان ترم و پایان ترم دانشجویان در دو روش سخنرانی سنتی و سخنرانی بازخوردی می باشد (001/0=p). اگرچه دانشجویان از هر دو روش رضایت داشتند، اما تفاوت آماری معناداری نیز در میزان رضایت دانشجویان از روش سخنرانی بازخوردی مشاهده گردید (05/0p<). درک بهتر موضوعات تدریس شده، آمادگی و مطالعه قبل از تدریس موضوع، بازخوردی فوری، پذیرش بیشتر از نظرات دانشجویی از جمله نقاط قوت آموزشی ذکر شده در روش سخنرانی بازخوردی بوده اند. نتیجه گیری: یافته های مطالعه حاضر نشان دهنده یادگیری بهتر دانشجویان در سخنرانی بازخوردی نسبت به سخنرانی سنتی جهت تدرس مراقبت های ویژه پرستاری می باشد. با توجه به رضایتمندی دانشجویان و پیشنهاد آن ها مبنی بر تدریس سایر دروس با روش سخنرانی بازخوردی، مطالعات دیگری جهت مقایسه کیفیت یادگیری آن در سایر دروس پرستاری پیشنهاد می شود.